เจตนาการเล่าเรียนตำราคาถา

เจตนาการเล่าเรียนตำราคาถา หรือแม้แต่ตำราอื่นๆ
ถ้าตั่งใจเล่าเรียนเพื่อให้ตนเองเก่งกล้าสามารถ อย่างนี้จะเป็นเหตุให้หลงได้ง่าย เพราะถ้าทำได้เก่งมันจะทำให้กล้าทำได้ทุกอย่าง แต่จะไม่คำนึงถึงผิดชอบชั่วดี เพราะถ้าเราสร้างเหตุได้สมบูรณ์ มันก็เป็นและเก่งได้ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุขก็จะเกิดขึ้นแก่ผู้กระทำตามสมควรแก่เหตุนั้นๆ ทีนี้มันก็จะมาสำคัญมั่นหมายในตน หากขาดซึ่งธรรมะที่เป็นเบรกคอยยับยั้งชั่งใจให้รู้ผิดชอบชั่วดีในการกระทำ อะไรที่เป็นเหตุให้ได้มาซึ่งลาภ ยศ สรรเสริญ จะดีหรือไม่ดีมันกล้าทำหมด สุดท้ายวิชชาความรู้ที่เล่าเรียนก็เป็นอวิชชาคือควา่มโง่งม ทำตนให้หล่นลงสู่อบายแต่ฝ่ายเดียว เรียนแบบนี้ครูท่านเปรียบว่า คนที่โง่จับดาบสองคม แต่จับตรงคมมีดจับยังไงก็ต้องโดนบาดมืออยู่ดี จับดาบควรจับที่ด้ามดาบจึงปลอดภัย ส่วนด้านคมของมีดเราก็เลือกใช้เอาว่าจะใช้ด้านใหน เรียนตำราคาถาหรืออื่นๆก็ตาม ให้เราเรียนเพื่อเป็นเครื่องมือในการปฏิบัติดี เหมือนคนเรียนเป็นหมอก็เพื่ออนุเคราะห์สงเคราะคนป่วยคนทุกข์ เพราะเขาไม่รู้เรื่องหยูกยาเขาจึงมาพึ่งหมอให้หมอช้วย แต่ถ้าหมอเห็นแก่เงินแก่ลาภ ก็จะไม่สนใจที่จะทำหน้าที่การรักษาให้สุดกำลัง คือคนใหนมีเงินให้ก็ค่อยรักษาดี ดูแลดี คนใช้ประกันสังคมก็ได้สิทธิ์แค่นั้น ดูแลมั่งไม่ดูแลมั่ง บางรายไม่มีเงินจ่ายก็ไม่รักษาเลย อย่างนี้ นั้นเพราะคนเรียนเป็นหมอเพื่อต้องการเงินเป็นหลัก และไม่ได้มีใจประกอบด้วยธรรมะ ไม่มีเมตตากรุณาต่อเพื่อนร่วมโลก แต่ถ้ามีธรรมะงานที่เขาทำก็จะเป็นเรื่องการปฏิบัติธรรมเป็นเรื่องการส่งเสริมความดีในตนให้ได้นำออกมาใช้เเละกระทำได้อย่างเต็มที่ เอาความรู้ที่ตนรู้ช้วยคนไม่รู้ เอาจิตใจที่ดีงามของตนเอื่อเฟื้อแก่ผู้เจ็บป่วย อย่างนี้มันเป็นความดีเป็นบุญทั้งสิ้น
วิชชาคาถาอาคมก็เช่นกัน เราเรียนรู้เพื่อให้เข้าถึงหลักการพัฒนาจิตให้เกิดคุณภาพมีพลังอำนาจ สามารถทำในสิ่งที่คนอื่นทำได้ยาก เราก็เอาจิตที่ผ่านการเล่าเรียนอบรมฝึกปรือตามครองครูนั้นมาเป็นเครื่องอนุเคราะห์จิตตนให้เจริญในทางกุศลและช้วยเหลือคนอื่นตามกำลังด้วยเจตนาดี เราเสกเครื่องรางเราต้องการเสกให้ดีมันจะขลังเพราะความดีด้วย ถ้าเพ่งแต่จะเสกให้ขลังไม่สนว่าดีไม่ดีอย่างนี้มันไม่เกื่อกูลให้ใจตนดีและทำเครื่องรางให้เกิดเป็นของมงคลได้เลย มงคลหมายถึงดี เกิดจากใจดี วาจาดี การกระทำดี จึงเรียกว่ามงคล อย่างนี้
และหลักคำสอนของพระพุทธเจ้านั้นแหละคือหัวใจสำคัญในการเล่าเรื่ยนตำราต่างๆแล้วให้เกิดประโยชน์ดีงามแต่ฝ่ายเดียว แก่ตนและส่วนร่วมได้อย่างสูงสุด